- Hz. Ömer bir rahibin yanından geçerken (herhalde bu hadise Şam'a sefer yaptığı zaman olmuştur) durdu ve rahibi çağırdı. Ona “Bu müminlerin emiridir!” denilince rahib kilisesinden çıktı. Hz. Ömer, hastalanmış, benzi beti kaçmış, yorgun, dünyayı terketmiş bir kişi ile karşılaştı. Onu gördüğünde Hz. Ömer ağladı. Hz. Ömer'e onun hristiyan olduğunu, onun için niçin ağladığını hatırlatan bir kişiye “Bunu biliyorum. Fakat ona acıdım ve Cenabı Hakk'ın (Gaşiye suresinin 3-4.) ayetlerini hatırladım. Onun yorgunluğuna, bitkinliğine rağmen, ateşe girecek oluşuna acıdım” dedi.[1]
[1] Beyhaki, İbn Munzir, Hakim (Ebu İmran el-Cüveni'den) Kenz'ul-Ummal, 1/175
Muhammed Yusuf Kandehlevi, Hayatu's-Sahabe, sf : 1/49.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yorum yaptığınız için teşekkürler