Ebû Lübâbe (r.a.)

Hz. Ebû Lübâbe (r.a.) Ensar’dandır. Hicret’ten önce Müslüman olmuştu. İkinci Akabe Biatı’na katılan 75 sahabiden birisi de Ebû Lübâbe idi. İslam’ın Medi­ne’de yayılmasında büyük gayret sarf etmiştir.

İslam nurunu söndürmek için harekete geçen Mekke müşriklerine Bedir’de karşı koy­mak üzere hazırlanan mücahit ordusunda Ebû Lübâbe de bulunuyor­du. Deve sayısı az olduğundan bir deveye üç sahabinin nöbetleşe binmesi gere­kiyordu. Ebû Lübâbe, Pey­gamberimizle aynı deveye binme şerefine kavuştu. Üçüncü zat da Hz. Ali idi. Deve­ye ilk önce Re­sû­lul­lah binmişti. Her ikisi de Pey­gamberimizin deveden hiç inmemesi­ni arzu ediyorlardı. Re­sû­lul­lah yaya yürürken, kendilerinin deveye binmesi uygun ol­mazdı. Nitekim yaya yürüme sı­rası Peygamberimize geldiğinde ikisi birden şöyle dediler:

“Yâ Re­sû­lal­lah! Siz inmeyin, biz yaya yürüyebiliriz.”

Onların bu teklifleri karşısında, âlemlere rahmet olarak gönderilen Yüce Nebî şu ibretli karşılığı ver­di:

“Siz yürümekte benden daha güçlü değilsiniz. Kaldı ki, ben de sizin kadar sevaba muhtacım.”[1]

Zaten o Saadet Güneşi hiçbir şekilde kendisinde bir imtiyaz görmezdi. Her meselede eşit muameleden hoşlanırdı.

Ebû Lübâbe cihad aşkıyla yanıyor, Allah’ın düşmanlarıyla bir an önce karşı­laşmaya can atıyordu. Henüz düşmanla karşılaşılmamıştı. Peygamberimiz, Hz. Ebû Lübâbe’yi yerine vekil olması için tekrar Medine’ye gönderdi. Ebû Lübâbe’nin vazifesi, Medine’deki kadın ve çocukları Yahudilerin ve münafıkların muhtemel hücumlarına karşı korumaktı.

Bedir cihadı galibiyetle neticelenmişti. Müşrikler hezimete uğramış, bir miktar da ganimet ele geçmişti. Peygamberimiz mücahitlere ganimet mallarını taksim ederken Ebû Lübâbe’ye de cihada bizzat katılmış gibi hisse ayırdı. Daha sonra Ebû Lübâbe, Uhud ve Hendek cihadlarına katıldı. Bu cihadlarda çok büyük kahramanlıklar gösterdi.

Peygamberimiz Medine’ye hicret ettiğinde, diğer Yahudi kabileleriyle oldu­ğu gibi, Benî Kurayza Yahudileriyle de anlaşma yapmıştı. Benî Kurayzalılar, Medine’ye hariçten bir baskın yapıldığı takdirde şehri Müslümanlarla birlikte koruyacaklarına söz vermişlerdi. Ancak Hendek cihadı gibi kritik bir devrede ahitlerini bozdular. Müslümanlara yardım edecekleri yerde müşriklere destek­te bulundular. Mücahitleri arkadan vurmak istediler. Hattâ öyle ki, Medine’deki kadınlara ve çocuklara geceleyin baskın tertip etmek için müşriklerden yardım istediler... Müslümanları bir yandan müşriklerle cihadırken, bir yandan da Yahu­dilerle uğraşmak zorunda kaldılar. Peygamberimiz 500 kişilik bir kuvveti Me­dine’ye gönderdi.

Benî Kurayza Yahudileri, müşriklere silah tedarik ettiler. Onlara yakın bir mevkiye pazar kurarak yiyecek ihtiyaçlarını karşıladılar. Bununla da kalmaya­rak, müşriklerle bir olup 10 gün Müslümanlarla cihadtılar.

Hendek cihadı bittiğinde Peygamberimiz, Medine’ye döndü. Üzerindeki si­lahları çıkarıp bir kenara koydu. Bu sırada Cebrail (a.s.) geldi. Başındaki tozları silkti ve Peygamberimize hitaben, “Ey Allah’ın Resûl’ü, sen silahını çıkardın mı? Vallahi biz daha silahlarımızı çıkarmadık. Düşman sana geldiğinden beri melekler silahlarını çıkarmadılar. Müşrikleri takip etmedikçe de dönmediler. Allah seni bağışlasın! Kalk, silahını kuşan ve onların üzerine yürü!” dedi. Pey­gamberimiz “Nereye, kimlerin üzerine?” diye sordu. Hz. Cebrail, eliyle Benî Kurayza Yahudilerine doğru işaret etti ve “İşte oraya! Ben şimdi yanımdaki me­leklerle onların kalelerine gidiyorum.” dedi.[2]

Peygamberimiz ve Müslümanlar, hiç istirahat etmeden, ihanetlerinin cezası­nı vermek için Benî Kurayza Yahudilerinin üzerine yürüdüler. Ve onları muhasara ettiler. Bu muhasara 20 günden fazla sürdü. Nihayet Yahudiler âciz ka­lınca anlaşma yapmak istediler. Bunun için de Re­sû­lul­lah’tan Ebû Lübâbe’yi kendilerine göndermesini istediler. Çünkü Ebû Lübâbe’nin malları ve çocukları Benî Kurayzalıların yanında bulunuyordu. Bunun için kendilerine yardımcı olacağını ve lehlerinde hüküm vereceğini umuyorlardı.

Peygamberimiz, Hz. Ebû Lübâbe’yi yanına çağırarak, “Müttefiklerinin yanı­na git. Onlar seni çağırıyorlar.” dedi. Bunun üzerine Hz. Ebû Lübâbe, Yahudile­rin yanına gitti. Neler konuşacağı, nasıl hareket edeceği hususunda Peygambe­rimiz kendisine bilgi vermişti.

Kadınlar ve çocuklar ağlıyor, Ebû Lübâbe’den yardım umuyorlardı. Erkekler de onu karşıladılar ve şöyle dediler:

“Ey Ebû Lübâbe! Bizler senin müttefikin bulunuyoruz. Bizde cihadmaya güç kalmadı. Görüşün nedir? Ne yapmamızı emredersin? Muhammed’in emrine boyun eğerek teslim olmamızı sen uygun görür müsün?”

Ebû Lübâbe, “Evet, teslim olmanızı uygun görürüm.” dedi. Bunu söylerken de elini bo­ğazına götürdü. Bu işaretle, “Bu, boğazlanmak­tır. Re­sû­lul­lah’ın hükmüne göre teslim olursanız, sizi boğazlar!” demek iste­di.[3]

Ebû Lübâbe bu hareketiyle Peygamberimizin bir sırrını açığa vurmuş oluyor­du. Çünkü Peygamberimiz kendisini elçi olarak gönderirken, onlar hakkında nasıl bir muamele yapacağını kendisine söylemişti. Onlar sözlerinde durmadıkları, Müslümanlara ihanet ettikleri için toptan ölümü hak etmişlerdi. Nitekim daha sonra Peygamberimiz, Allah’ın izni mucibince, bu ihanetlerinden dolayı Kurayza Yahudilerinin erkeklerini kılıçtan geçirecekti. Zaten böyle bir hüküm, Yahudilerin kendi kitabı olan Tevrat’ta da mevcuttu. Böyle bir akıbeti bilmiyor değillerdi.

Ebû Lübâbe, Benî Kurazya Yahudilerine Peygamberimizin sırrını açıkladık­tan hemen sonra, hata ettiğini anladı ve pişman oldu. Hz. Ebû Lübâbe, pişmanlı­ğını ve tövbesini şöyle anlatıyor:

“Vallahi onların yurdundan daha ayaklarım ayrılmamıştı ki, bu hareketimle Allah’a ve Resûlüne karşı kusur işlemiş olduğumu anladım. Çok pişman oldum! ‘Hepimiz Allah’a aitiz ve tekrar O’na döneceğiz.’ dedim. Yahudiler, ‘Ey Ebû Lübâbe, sana ne oldu?’ dediler. ‘Allah’a ve Resûlüne hainlik ettim!’ dedim. Göz­lerimden akan yaşlar, saka­lımı ıslattı. Kaleden aşağı indim. Kalenin arkasında başka bir yoldan mescide kadar git­tim. Kendimi direğe bağlattım. ‘Allah kalbi­mi biliyor.’ dedim. Tövbemi kabul etmedik­çe buradan ayrılmayacağım. Artık ben bir daha ne Benî Kurayzalılara yaklaşınm, ne de içinde Allah ve Resûlüne hainlik ettiğim bir memleketi bir daha görmek isterim…”[4]

Her insan hata yapabilirdi. Mühim olan, hatadan dönme faziletini göstermek ve o ha­tayı işlediğine pişman olmaktı. Ebû Lübâbe’nin hatasından sonra kimseye görünme­me­si ve kendisini direğe bağlatması, onun ne derece pişman oldu­ğunu göstermeye kâfi­dir.

Ebû Lübâbe’nin hatası Kur’ân-ı Kerim’de şöyle haber verilir:

“Ey iman eden­ler! Allah’a ve Resûlüne hainlik etmeyiniz. Siz kendi emanetlerinize bile bile ihanet eder misiniz?”[5]

Hz. Ebû Lübâbe’nin gelişi gecikince Peygamberimiz, Ashâbına, “Ebû Lübâbe’ye ne ol­du? Onlarla konuşması bitmedi mi?” diye sordu. Ashâb-ı Kirâm du­rumunu Peygambe­rimize anlattılar. Bunu duyunca Re­sû­lul­lah, “Bana gelseydi, onun için Allah’tan af di­lerdim. Artık Cenâb-ı Hak onun hakkında hüküm verin­ceye kadar onu çözmeyeceğim.” buyurdu.[6]

Ebû Lübâbe bir hafta mescidin direğinde bağlı kaldı. Hava çok sıcaktı. Nihayet bir hafta boyunca ne gece ne gündüz hiçbir şey yiyip içmedi. Nihayet ku­lakları duymaz hâle geldi. Namaz vakti olunca hanımı geliyor, bağını çözüyor, namazını kıldıktan sonra da tekrar bağlıyordu.

Nihayet Peygamberimiz, hanımı Hz. Ümmü Seleme’nin evinde bulunduğu bir sırada vahiy geldi. Re­sû­lul­lah gülmeye başladı. Ümmü Seleme, “Niçin gülüyorsun, yâ Re­sû­lal­lah?” dedi. Peygamberimiz, “Ebû Lübâbe’nin tövbesi kabul oldu.” buyurdu. Re­sû­lul­lah’ın müsaadesi üzerine Ümmü Seleme, odasının kapısı­na dikildi, mescitte bulunan Ebû Lübâbe’ye, “Ey Ebû Lübâbe, seni müjdele­rim! Allah senin tövbeni kabul buyurdu.” diyerek müjdeyi ulaştırdı.

Ashâb, onu bağlı bulunduğu direkten çözüp salıvermek için koşuştular. Ebû Lübâ­be, “Hayır, vallahi beni Re­sû­lul­lah eliyle salıvermedikçe bağlandığım di­rekten ayrılmam!” dedi. Peygamberimiz sabah namazına giderken, yanına uğra­yıp onu salıverdi.[7]

Hz. Ebû Lübâbe, tövbesi kabul edildiği takdirde yerini yurdunu terk edip Re­sû­lul­lah’a hizmette bulunacağına ve malının tamamını Allah ve Resûlü yolunda sadaka vereceğine söz vermişti. Mademki Cenâb-ı Hak tövbesini kabul etmişti, öyle ise bu ahdini yerine getirmesi ve bununla tövbesini pekiştirmesi gerekiyor­du. Hemen Peygamberimizin huzuruna çıktı ve şöyle dedi:

“Yâ Re­sû­lal­lah! Ben tövbe ederken, tövbem kabul olursa yerimi yurdumu terk ederek kalan hayatımı sizin hizmetinizde geçireceğime ve malımın tama­mını Allah ve Resûlü yolunda tasadduk edeceğime söz vermiştim.”

Peygamberimiz onun hizmet düşüncesini uygun buldu. Ancak malının ta­mamını tasadduk etmesini doğru bulmadı ve “Malının üçte birini sadaka olarak vermen yeter.” buyurdu.[8]

Çünkü ailesinin nafakasını temin etmek, insanın mühim bir vazifesiydi. İnsan malının tamamını Allah yolunda sadaka olarak verdiği takdirde bu vazifeyi ihmal edecek, kendisi ve ailesi zor durumda kalacaktı. Bu ise uygun bir hareket değildi. Bunun içindir ki Re­sû­lul­lah, Ebû Lübâbe’nin malının tamamını tasadduk etmesine müsaade etmedi.

Ebû Lübâbe halim selim, temiz ahlaklı, iyi kalpli, Re­sû­lul­lah’a gönülden bağ­lı bir insandı; ona hizmet etmeyi dünyanın en mutlu bir işi olarak bilirdi. Onunla geçen anlarını ebedî hayattan bir parça olarak kabul ederdi.

Peygamberimiz zaman zaman gönlünü alır, latife yapardı. Bir cuma günüy­dü... Çok­tandır yağmur yağmamış, Medine’de kuraklık hüküm sürüyor idi. Böyle durumlarda Peygamberimiz dua eder, Allah’tan rahmet isterdi. Yüce Allah da Habib’inin niyazını boş çevirmezdi.

Namazdan sonra Peygamberimiz mübarek ellerini kaldırdı, üç defa “Al­lah’ım, bize rahmetini gönder!” diye dua buyurdu. O sırada Ebû Lübâbe de orada hazır bulunuyordu. Peygamberimiz dua ettiği zaman yağmurun yağacağını bi­liyordu. Yağmur şiddetli yağarsa ambarı su basar ve hurmalar bozulabilirdi. Bu endişe içinde Resûl-i Ekrem Efendimizin yanına geldi, saf bir şekilde, “Yâ Resulallah, ambarda hurma var. Yağmur yağarsa zarar görebiliriz!” dedi.

Peygamberimiz umumun menfaati için Allah’tan yağmur istiyordu, fakat Ebû Lü­bâ­be ise kendi hurmalarının derdindeydi… Onun bu safça niyetini bilen Peygamberimiz, mes­cidinin önünde sahabilerin de hazır bulunduğu bir yerde latife olarak duasına şunları da ekledi:

“Ya Rabbî, Ebû Lübâbe, ambarının delik­lerini elbisesiyle tıkamaya mecbur kalıncaya kadar yağmur ver.”

Ebû Lübâbe, “Gökyüzünde hiç bulut yoktur, yâ Re­sû­lal­lah!” demeye kalmadı, hava karardı, şimşekler çaktı, şakır şakır, bardaktan boşanırcasına yağmur yağmaya başladı. Kısa zamanda her taraf su doldu. Ebû Lübâbe telaşlıydı. Sahabiler etrafına top­lanarak şöyle dediler:

“Ey Ebû Lübâbe, sen Re­sû­lul­lah’ın dediğini yapıncaya ka­dar bu yağmur kesilmez.”

Sonunda Ebû Lübâbe o hâle geldi ki, hurma ambarı­nın açık yerlerini tıkamaya bir şey bulamadı, nihayet sırtından elbisesini çıkar­dı, su giren yerlere tıkamaya başladı. Böylece yağmur da kesildi. Ebû Lübâbe birazcık olsun zarar görmüşse de, susuzluk ve kuraklık gitmişti. Peygamberi­mizin latifesine muhatap olan Ebû Lübâbe tam olarak “rahmet”e kavuşmuş­tu.[9]

Peygamberimizin nurlu ve bereketli sohbetinde sık sık bulunan Ebû Lübâbe, hadis ilmine hizmeti bulunan sahabiler arasında yer aldı. Ebû Lübâbe’nin rivayet ettiği hadisler bugün müminlere ışık tutmaktadır. Bu mümtaz sahabi, Resûl-i Ekrem Efendimizin ahiret yurduna hicretinden sonra da, üç halife devrinde imanı uğrunda hizmet etmekten bir an için geri kalmadı. Canla başla sünnetin yayılmasına çalıştı. Nihayet Hz. Ali’nin hilafeti devresinde beka âlemine göçtü. Allah ondan razı olsun!

İbni Mâce ve Müsned’de Ebû Lübâbe’nin şöyle bir rivayeti yer alır:

Resûl-i Ekrem şöyle buyurdu: “Şüphesiz Allah indinde günlerin efendisi ve büyüğü cuma günüdür. Allah katında, Kurban ve Ramazan Bayramı günlerinden daha faziletlidir. O günde beş meziyet vardır: Allah, Âdem’i o günde yarattı. Âdem’in ruhunu o günde aldı. O günde öyle bir saat vardır ki, kul haram bir şey istemedikçe Allah’tan ne isterse mutlaka Allah onu cevapsız bırakmaz. Kıyamet de o gün kopacaktır.”[10]


___________________________________
[1]Tabakât, 1: 21.
[2]Sîre, 3: 244.
[3]age., 3: 247.
[4]Sîre, 3: 247; Üsdü’l-Gàbe, 2: 183.
[5]Enfal Sûresi, 27.
[6]Hayâtü’s-Sahâbe, 2: 537-538.
[7]Sîre, 3: 248; Üsdü’l-Gàbe, 2: 183.
[8]Müsned, 3: 453.
[9]Üsdü’l-Gàbe, 5: 285.
[10]İbni Mâce, İkame: 79; Müsned, 3: 430.